اثر “یحیی رویدل” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “کیانوش غریب پور” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “گلرخ نفیسی” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “اسماعیل قنبری” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

| جناس | صالح تسبیحی | بهزاد خیلی شبیه صمد است. برای همین از او خواستم در این عکس بایستد و نقش صمد را بازی کند. او هم مناعـت طبع داشت و پذیرفت. او همیشه می‌پذیرد. هر سختی و زحمتـی را مـی‌پذیرد و می‌گوید این اخلاق را، این که به مردم کمک کند از صمد آموخته. بهزاد اصلاً یکرنگ است با صمد. همانقدر مهربان. همانقدر آرمان خواه و دورنگاه.. اما بهزاد گویاهرگزصمد را ندیده و گمانم بیست سالی هم از او جوان‌تر است. درس خوانده، و کتاب خوان و اهل فکر است. می‌ایستد، و قامت راست می‌کند و از پشت عینک نگاهم می‌کند.
می‌گوید: سرنوشت من و صمد یکی نیست.
می گویم: اما هر دو جوان مرگ شدید. هر دو آرمان داشتید. هر دو برای کوچک‌ترها قصه می‌گفتید. هر دو مرگتان در صندوقچه‌ی ابهام قفل است.
قد راست می‌کند و کراوات را می‌بندد. رو به آینه برای نقشش در این عکس تمرین لبخند می‌کند.
می‌گوید: ولی مرگ مبهم نیست. مخصوصاً کنار رودخانه. حالا من اروند رود. او ارس. اما سوختن استخوان، اما فرو رفتنِ گلوله درمغز مبهم است. نمی‌دانی داری می‌سوزی، نمی‌دانی چرا همه جا سیاه می‌شود. نمی‌دانی چرا نفس ات بالا نمی‌آید. همه‌اش مبهم است. (رو به من می‌کند و دستش را می‌گذارد روی سینه‌اش) و نمی‌دانی اگر به آب بیفتی هر قطره که توی ریه‌ات می‌رود جای یک نفس درونت تنگ می‌شود و دست آخر خفه می‌شوی. ولی خودت متوجه نمی‌شوی. چون خودت با ماهی‌ها یکی شده ای و به طرف دریا رفته ای.
می گویم: اما ما که بیرون از توئیم، مایی که به مهر و شور و شعور می‌شناسیمت، چهره‌ی رنگ پریده‌ات را می‌بینیم وقتی از آب می‌گیرند، چشمانت بسته است. و دارداز سبیلت آب می‌چکد.
می‌گوید: اما صمد نماندم و رفتم دور تر. که جنازه‌ام پیدا نشود. رفتم تا جنگ. تا خرمشهر. رفتم آنجا وسط آتش.
می گویم: جنازه‌ات آن موقع پیدا نشد. از آب نگرفتند و گوری نداشتی. من که یک سالم بود، و تا بوده تصویر بوده ای و عکس و خاطره. اما نبودی تا مادرت تن بی جانت را به تنش بچسباند. تنی باقی نگذاشتی. شاعر بودی یا نه. این شعر است نه تصویر. این که مادری اندام فرزندِ از دست رفته‌اش را در آغوش بگیرد.
نمی‌گوید. بهزاد هیچ نمی‌گوید. بهزاد دارد تجزیه می‌شود. همنقشِ هم سرنوشتِش صمد بهرنگی، در عکس رو به عروس خم می‌شود و دست پشت داماد می‌گذارد. اما به مرور از هم می‌گسلد. و جنازه‌اش که در حاشیه‌ی اروند رود گم شده، از هم گسسته می‌شود سال‌ها پیش. و من می‌مانم و این عکس. که از فراز آن گه گاه به خوابم می‌آید و با هم حرف می‌زنیم. لبهای بهزاد صمد، اول کبود می‌شود. بعد بی خون می‌شود. بعد سفت می‌شود مثل چوب. وبعد نم نم می‌پوسد و می‌ریزد.
صمد دیگر هیچ نمی‌گوید. کنار ارس که بایستی، صدایش از لای چین و شکن‌های موج ِ رود بیرون می‌ریزد. اما بهزاد؛ سکوت محض است. یک نام است در فهرست مفقودین.
چون درست رأس ساعت دوازده و بیست و سه دقیقه‌ی روزی از روزهای خرداد ۱۳۶۱ دقیق در میانه‌ی بیابان پشت خرمشهر، آن هم چه شهری، بگو ویرانه‌ی خاک نشین، گلوله ای بی هوا به پیشانی‌اش نشسته و جایی افتاده، جایی از آتش و انفجار که، سیزده سال بعد وقتی جنازه‌اش را از ارس گرفتند، نه تنی بی جان و جوان، نه اندام خوش قامت یک شاعر، تن بهزاد خودش شعر بوده، شعری مهیب که هر بیت اش استخوان سوخته ای، هر دندانِ بیرون زده از جمجمه‌ی سوراخ، خود مصرعی بوده و شباهت تام و تمامش به صمد، درعکس برای یک عروسی تمام نشده و سرنوشتش گره خورده به شاعرخیالات و رود.
می گویم: دست کم یک «شهید» پشت نام تو هست.
می‌گوید: اما صمد بی شهید، زنده مانده برای شما. شهید مرا هم بردارید. به تصویر و تماشا، به شعر واردم کنید، در عکس زنده ترم کنید که زنده شوم.

اثر “مرتضی خسروی” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “نفیر” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “فرشاد آل خمیس” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “زرتشت رحیمی” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی

اثر “شواتیر” در نمایشگاه “چند روایت از یک انسان که با امواج ارس به دریا پیوست” به گردآورندگی آرش تنهایی